HiraKiyo Eeuwig!!!
Voor disclaimers: ik ben geen vloeiende Japanse spreker, maar gewoon iemand die een niveau Japans verstaat om de context te begrijpen en soms de inhoud te vertalen, dus het kan zijn dat ik sommige details enigszins verkeerd heb begrepen. Ik werd eerst verliefd op seizoen 1 nadat het werd uitgezonden, en ging vervolgens naar de drama-cd's luisteren.De film concentreert zich in wezen op 3 conflicten. Ten eerste moet HiraKiyo op appartementenjacht gaan nadat Naho en Tomoya zich voorbereiden om terug te verhuizen naar het huis waar het stel momenteel verblijft. Ten tweede bereidt Hira zich voor om af te studeren aan de universiteit en de wereld van volwassenen te betreden. Hij jaagt achter Kiyoi aan, die een stap voor lijkt te lopen door eerder aan het werk te gaan, en verliest zijn zelfvertrouwen om Kiyoi prachtig neer te schieten nadat hij Noguchi's werk heeft gezien. Ten derde het verhaal van Anna en Kiriya, waarin Kiyoi verwikkeld raakt. Deze film concentreert zich in het algemeen op Hira's groei als personage.
HiraKiyo voelt zich meer als een stel dat hier al een tijdje met elkaar uitgaat, vergeleken met seizoen 2, van hun huiselijke handelingen tot manieren om genegenheid te tonen. HiraKiyo heeft in de vorige twee dramaseries geleerd van hun verleden en is qua intimiteit enorm gegroeid. Kiyoi is veel directer in zijn genegenheid en verschuilt zich niet achter zijn tsundere manieren, en Hira neemt deze keer wat meer initiatief. Hira verafgoodt Kiyoi nog steeds door hem een 'koning' en zichzelf een 'fan' te noemen, maar de bijnaam en behandeling van 'God' (in ieder geval in het uiterste geval) is gestopt. Ik denk echt dat er, vergeleken met de dramaseizoenen, niets is dat mensen 'giftig' kunnen noemen en in zekere zin denk ik dat ze een 'normaal' koppel worden (of zo normaal als ze maar kunnen zijn met HiraKiyo lol) zoals wat Kiyoi wil zonder Hira's extreme aanbidding en Kiyoi's tsundere manieren.
Noguchi was hier absoluut de MVP. Hij is de enige behalve Kiyoi die Hira echt begrijpt, dus hij is de enige die echt door Hira's brein dringt en doorziet wat Hira probeert te ontkennen. Het is dankzij hem dat Hira als personage kan groeien. Ik denk dat de meeste belangrijke scènes met hem zijn bewaard, zodat iedereen ook kan voelen hoe belangrijk hij is als ze de film bekijken. Ook even een opmerking voor de Koyama-fans die het originele werk niet hebben gelezen, hij heeft slechts twee relatief snelle scènes.
Ik vond het absoluut geweldig hoe de soundtracks en flashbacks naar seizoen 1 en 2 overal werden gebruikt. Ze zijn zowel effectief in het brengen van nostalgie bij fans van de dramaserie, als in het bieden van context voor degenen die alleen de film hebben gezien. De soundtracks, gecombineerd met de prachtige cinematografie, bezorgen je kippenvel, ongeacht welke scène het is. Bitter werd ook onverwachts gebruikt in de klimatologische scène, wat volgens mij erg slim was van de crew, gezien hoe goed de teksten en Hira's emoties daar bij elkaar pasten. Mijn favoriete soundtrack van de film is 'Time to Forget Myself' (恍惚の時間), omdat deze wordt gebruikt in een bijzonder prachtige en ontroerende scène (zowel in termen van de film als achter de camera, aangezien Riku degene is die de camera daar vasthoudt ) met kleine woorden.
Als je bedenkt dat de film 103 minuten duurde, denk ik dat ze erin zijn geslaagd om alle belangrijke scènes van Nikurashii Kare op te nemen, de scènes te herschikken en alles goed te laten verlopen. Nu ik de plot van de roman kende, denk ik dat er een aantal scènes waren die ik graag in de film had willen zien of die ik liever de nieuwe versie had gevonden, maar het was toch geweldig om de film te zien zoals hij is. Ik ben ook blij dat ze bepaalde delen uit de roman hebben geschrapt en herschreven. Iets waar ik echter op wil wijzen, is dat ik vind dat fans van het originele werk waarschijnlijk moeten proberen de film als een afzonderlijke entiteit te beoordelen in plaats van hem te vergelijken met de originele roman.
De bijpersonages (met name Anna en Shitara) en Kiyoi's eigen, minder belangrijke verhaallijn (sinds de belangrijkste focus in het boek voor Hira) als acteur waren beslist meer ontwikkeld in de roman, maar het wegsnijden van hun scènes gaf niet echt het gevoel dat iets het 'ontbrak' tijdens het kijken, althans voor mij. Dergelijke scènes zouden misschien meer diepgang hebben toegevoegd, maar ik denk tenslotte dat er maar zoveel is dat je in minder dan twee uur aan een film kunt proppen, vergeleken met een hele roman. Ik denk dus dat het belangrijker is om je gedurende die beperkte duur op HiraKiyo als relatie te concentreren.
Qua acteren heb ik Riku en Yusei altijd indrukwekkend gevonden als acteurs, maar hier hebben ze zichzelf echt overtroffen. Hun chemie is altijd geweldig geweest, want als je deze twee ook buiten Utsukushii Kare kent, weet je dat ze ook extreem goede vrienden zijn. Hun beide gezichtsuitdrukkingen schreeuwen gewoon HiraKiyo's liefde voor elkaar, terwijl ze op de een of andere manier nog steeds de subtiele complexiteit ervan laten zien. Hun scala aan emoties, waarbij Riku Hira's toewijding, onzekerheden, bezitterigheid, enz. laat zien en Yusei Kiyoi's 'ore-sama'-kant, aanbidding, pijn, enz. laat zien, is gewoon krankzinnig. Er zijn meerdere regisseurs naar de film gaan kijken, dus ik hoop echt dat ze de chemie en acteervaardigheden van RikuYuse leuk vinden, en ze op de een of andere manier weer combineren in een heel andere show. Ik zou ze graag weer co-ster zien, aangezien de twee ook hebben gezegd dat ze dat ook willen.
Natuurlijk waren de ondersteunende acteurs ook geweldig. Ik wilde vooral wijzen op de gezichtsuitdrukkingen van Nimura Sawa en Ochiai Motoki en de manier waarop ze hun tekst overbrachten. Ik kan niet aangeven door welke scènes ik dit in het bijzonder voelde zonder grote spoilers te geven, maar ze waren absoluut geweldig. De hele casting was perfect. Ik zou me niemand anders kunnen voorstellen in de huidige rollen die ze spelen.
De film is, zoals ik denk dat veel Utsukare-fans voelen voor seizoen 1 en seizoen 2, zeer goed opnieuw te bekijken. Ach, als een fan naar de bioscoop kan gaan en de film 53 keer kan bekijken binnen twee weken nadat de film is vertoond, begrijp ik niet hoe deze niet opnieuw kan worden bekeken. Het personeel heeft zo veel aandacht besteed aan elk ontwerp, of het nu gaat om de set, het kostuum of het verhaal (bijvoorbeeld https://bit.ly/3qMBLeT), en de acteurs overtroffen zichzelf door hun personages net zo goed te spelen als zij. Er zijn zoveel kleine details om vast te leggen, van zowel de achtergrond in elke scène tot het acteerwerk en het verhaal.
Mijn punt van kritiek (hoewel het mijn ervaring met de film niet echt beïnvloedde) is dat ik wou dat ze hadden kunnen laten zien hoe ze het conflict beter hadden opgelost. Voor mij voelde het alsof na het incident met Shitara alles gewoon was opgelost? Ik had niet verwacht dat het vertrouwensprobleem van de Hira noodzakelijkerwijs zou worden opgelost, aangezien hij dat is, maar het voelde wel als een impulsieve gebeurtenis, zowel toen hij beloofde aan de zijde van Kiyoi te blijven vanwege de impact van het incident op HiraKiyo, en toen hij Kiyoi's foto's maakte. Ik denk dat ze het hadden kunnen uitpraten nadat Hira thuiskwam, zoals ze hadden gepland voordat Shitara gebeurde, maar het wordt nooit getoond, dus het blijft een soort '?' voor mij. Ik kan me niet echt herinneren of het onderdeel zelfvertrouwen in de roman zat, dus het kan zijn dat ik de roman en de film bekritiseer zoals die is, of de film zelf.
Toch is het ook daarom dat ik meer van Utsukare wil zien. Het einde van de film was goed, maar er is nog iets meer inhoud dat ik wil zien, met name Kiyoi die een fotoboek uitbrengt met Hira's naam erop naast de zijne als fotograaf, en Kiyoi's groei als acteur. Ik verwacht niet echt een nieuw seizoen van de dramaserie (ondanks hoe welkom dat zou zijn), noch dat Nayamashii Kare zich ook zal aanpassen (wat vooral moeilijk zou zijn om aan te passen als je de hoofdplot kent), maar een dramaspecial zou leuk zijn...
Wat ik wel kan concluderen is dat als je van HiraKiyo houdt alleen maar omdat ze HiraKiyo zijn, je absoluut dol zou zijn op de film. Of zelfs als je HiraKiyo helemaal niet kent, zal dit een mooi verhaal zijn om getuige van te zijn, van twee mensen die zo verschillend zijn, maar op de een of andere manier elkaar beter liefhebben en begrijpen dan wie dan ook en altijd bij elkaar zullen terugkeren.
Heeft deze recensie u geholpen?
