Mam, waarom?
En Kate, waarom? Waarom geef je Mame-shows altijd een kans, zelfs als je weet waar het naartoe leidt en hoe het eindigt? Waarom martel ik mezelf?Theoretisch gezien zijn de ideeën van Mame niet slecht, maar uit liefde voor God kan ze er geen goed verhaal op schrijven. Dus voegt ze onzin-verhaallijnen toe om de schermtijd te vullen die zou moeten worden gebruikt voor het ontwikkelen van goed geschreven karakters en relaties.
Zeg geen nee met beter schrijven zou echt goede BL zijn, gericht op de realistische weergave van vrienden aan geliefden (met alle onhandigheid en onzekerheid die dat met zich meebrengt), de worsteling met het accepteren van je verleden, het denken dat het je tegenhoudt, of beïnvloedt hoe je geliefde bekijkt je, heeft een familietrope gevonden...
Maar ze kan deze ideeën gewoon niet op papier zetten. Er zijn hier en daar echt goede scènes, maar ze zijn omgeven door zoveel afval. Wat een verfrissend verhaal leek over twee totaal verschillende individuen met een verschillend verleden en romantische en seksuele ervaringen die probeerden hun relatie te laten slagen, veranderde in een bingospel over wat voor soort extern excuus Fiat krijgt om met mensen naar bed te gaan. Ik denk dat het nog steeds een te groot taboe is om iemand te hebben die gewoon van seks houdt en het niet erg vindt om verschillende partners te hebben.
Zoals ik al zei, het begon goed. Ik hield van de scènes waarin de interne monologen laten zien hoe zowel Fiat als Leo onzeker zijn, hoe het verleden van Fiat hen beiden beïnvloedt en de keuzes die ze maken in hun huidige relatie. Geen van hen wilde de eerste stap zetten: Leo uit angst om gezien te worden als de andere partners van Fiat, die hem alleen wilden vanwege zijn lichaam, en Fiat uit angst om over te komen als een makkelijke jongen die alleen maar aan seks denkt. Dergelijke scènes waren echt goed geschreven en presenteerden zowel de perspectieven van de hoofdrolspeler als het soort problemen waarmee ze te maken kregen.
Maar dan hebben we nog de gebruikelijke Mame-stijlen van aanranding/verkrachting (ja, iemand chanteren om met je naar bed te gaan terwijl hij of zij dat niet wil, en het nooit vrijwillig zou doen, is een verkrachting). Ik begrijp de redenering achter deze thema’s in de meeste aangepaste werken van Mame gewoon niet. Het zijn gewoon goedkope manieren om de show angstiger te maken, en een van de hoofdpersonages jaloers of beschermend te maken. De dynamiek tussen Fiat en Leo was interessant genoeg om de schermtijd te vullen zonder dat duistere verleden toe te voegen. Waarom is deze vrouw zo geobsedeerd door giftige seksuele relaties en verkrachting? Het is niet zo dat ik er volledig tegen ben om deze giftige stijlfiguren in de verhalen te gebruiken, maar er is geen roman van haar waarin ze niet voorkomen. In het beste geval toont het haar gebrek aan vaardigheden bij het schrijven van conflicten van goede kwaliteit, in het slechtste geval toont het haar ongezonde kijk op en romantisering van aanvallen.
Die ene verhaallijn over de chantage irriteerde me om nog een reden: de nadruk die werd gelegd op hoe slecht Leo erover dacht, en niet op Fiat, die het daadwerkelijke slachtoffer was. Iedereen vroeg Leo of het goed met hem ging, ook Fiat. Het spijt me, maar wat maakt het uit? Zouden ze niet wat meer om de man moeten geven die het slachtoffer was, en niet om zijn vriend?
Dan is er de moeder met psychische problemen, het onderdrukte trauma van Fiat en de verklaring achter zijn slechte relatie met vader. Waarom? Was het nodig? Nee. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het hele onderwerp kindermishandeling, zoals altijd in de aangepaste verhalen van Mame, geschreven is met een totaal gebrek aan begrip en respect.
Het tweede stel was schattig, en dat is het wel. Zo'n beetje het cliché stereotiepe BL-verhaal van een verlegen goede kerel die gereserveerd is tegenover de knappe playboy, die nooit een serieuze relatie heeft gehad maar die wel een kans wil geven als hij die schattige verlegen aardappel ontmoet. Dat gezegd hebbende, vond ik hun einde erg leuk. Het is gewoon logisch. Relaties eindigen, soms is de timing niet goed, soms zijn er belangrijkere aspecten van je leven die je prioriteit moet geven.
Een van mijn favoriete aspecten van de show waren de interacties van Fiat met de familie van Leo. De gevonden familietrope is hier sterk en ik ben er helemaal voor. Ik vond het geweldig hoe Fiat en Leon meer op echte broers leken - de hele tijd aan het kibbelen, maar veel voor elkaar zorgend. Toen ik naar de moeder van Fiat en Leo keek, moest ik meer dan eens glimlachen. Het was ongelooflijk hartverwarmend en puur. Als het schrijven zich maar meer zou concentreren op het verkrijgen van vertrouwen bij Fiat terwijl hij omringd werd door mensen die van hem houden en voor hem zorgen...
We gaan over naar de daadwerkelijke uitvoering van de acteurs. Ik vond Ja eigenlijk heel leuk. Hij is behoorlijk goed in het overbrengen van emoties met zijn ogen. De melodie en romantiek waren geloofwaardiger dan de paar gevallen waarin hij boos werd, maar hij heeft gewoon een zachte uitstraling.
En dan hebben we First en ik wil huilen. Dit kind is zo schattig, maar hij kan echt niet acteren. Waarschijnlijk enkele van de ergste huilscènes met droge ogen die ik in jaren heb gezien. Zelfs zijn minder emotionele scènes waren helaas niet de beste. Hij heeft de neiging om overdreven te reageren met zijn gezicht. Ik vond zijn lijnbezorging echter niet erg. Het ging er allemaal om dat hij niet de beste was in het beheersen van zijn gezichtsuitdrukkingen.
De ondersteunende cast deed het prima. Er waren geen uitmuntende prestaties, maar ik heb ook niets te klagen. Ik vond Smart erg leuk, maar omdat de rol zelf niet bepaald veeleisend was, kan ik niet in detail treden over zijn prestaties. Hij verloor mij ook een beetje in de laatste aflevering.
Productiewaarde en muziek zijn van de typische Thaise BL-kwaliteit - goed, maar niet adembenemend. Het moet echter gezegd worden dat de styling van Fiat gewoon geweldig is. Het heeft weinig zin dat hij de enige student is die geruite overhemden met lange mouwen over zijn uniform draagt en in een modeshowachtige outfit door het huis loopt, maar ik vond het nog steeds geweldig.
Over het algemeen heb ik geen hersenen meer. Het begon goed, waarbij we eerdere Mame-werken als vergelijkingen in aanmerking namen, maar toen belandde het in hetzelfde konijnenhol van giftige stijlfiguren. Ik wil niet eens praten en nadenken over het stalkermeisje en King.
Heeft deze recensie u geholpen?
